Stephen Hunter – „Strzelec”

Wysztiglowano ksiōnżka do chopōw.

Trzimiã w rynce ksiōnżka „Strzelec” Stephena Huntera. Rōman ô amykōńskim snajperze, zamachu, FBI i roztomajtych gewerach.  Dziwōm sie na nia i uczã sie, wiela idzie zrobić, coby wytuplikować ludziōm, że werci sie to kupić.

Mōmy autora i tytuł – jak na kŏżdyj ksiōnżce. A ku tymu… wejrzijcie:

Renata Mauer poleca. Toć, przeca medalistka, a ksiōnżka je ô strzylaniu. Nale zdŏ mi się, iże pani Mauer to niy ma żŏdyn autorytet do militarystōw. Tōż dali ku nij gen. dyw. Mirosława Rōżańskigo. Wojŏk a gynerał pado:

Wartka akcja i wielowątkowa fabuła sprawiają, że „Strzelec” może się stać towarzyszem podróży nie tylko dla mężczyzn.

Ja, terŏzki wiymy, że to je do chopōw (a niy ino), że mŏ gibkŏ akcyjŏ a wielowōntkowo fabuła. Ale doczkejcie – jeszcze Kanwa filmu z Markiem Wahlbergiem. Ksiōnżka musi być interesantno i popularno, jak Hollywood zbajstlowoł ekranizacyjŏ, pra? I jeszcze malutki bild z aktorym, jakby prawie fto prōbowoł sie spōmnieć, kery to film.

Super ksiōnżka! Możno fto jeszcze niy wierzi? Ze zadku do Mauer a Rōżańskigo dokuplowali ppłk. Marka Czerwińskiego (szpeca ôd uzbrojyniŏ): Jest to pozycja godna polecenia.

Ôtwiyrōm, coby sztartnyć czytaniy. Piyrszŏ strōna – kōnski ze recynzjōw („Dziennik”, „Focus Historia”, „CKM”, „Newsweek” – szyroke szpektrum, pra?). Niyskorzij przedmŏwy Rōżańskigo a Czerwińskigo. I dziepiyro jak już na zicher wiym, że werci sie to poczytać, mogã zacznyć lekturã.

No ja, zapomniołbych, że ku tymu mōmy sam mocka roboty intrōligatōrskij. Gumowŏ zŏłożka. Urznyte na pōłôkrōngło winkle. Brakło cheba ino ôbiōrczego laku na ôkłŏdce.

Dŏwno żech niy widzioł ksiōnżki tak wysztiglŏwanyj, do kerej by wciepli tela graficzno-intrōligatōrskich efektōw narŏz. Przidajnŏ inszpiracyjŏ!

A co powiym ô tekście? No wiycie, idzie sie poczytać.

Gynsi

My, Ślōnzŏki, niy poradzymy sie pogŏdać po naszymu.

Jestżech po Ślōnskim Sznelcugu, trefie, kery mioł być placym do ślōnskij gŏdki.

Żŏdne zaproszyniy, żŏdyn werbōng niy bōł przekłŏdany na polski. Z prof. Kadłubkiym bylimy ugŏdani, że bydymy gŏdać po naszymu, że bōłaby to hipokryzja ôsprawiać po polsku na trefie skiż ślōnskij ksiōnżki.

Nale polski wcis nōm sie i tukej.

Niy ma mie dziwne, że jŏ żech przeskakiwoł na polski. To bōł mōj piyrszy wystymp na binie po ślōnsku, sztres mało wiela mie niy zeżar, kupa sie jeszcze muszã nauczyć. Poradzã tyż spokopić pana profesora, kery ô literaturze (filozofije, etc.) beztydziyń gŏdo po polsku (abo we inkszych – ale przeca niy ślōnskij – gŏdkach).

Nale zdziwiło mie, iże po naszymu niy poradziły gŏdać publicznie goście – Ślōnzŏki, kere wierzã w dōma gŏdajōm bez problymu. Jakoś sie ta gŏdka nōm łōmała, choby zduszōnŏ bez hegemonijŏ polskigŏ, rygiyrujōncego miyndzy cudzymi ludziami.

Możno skiż tego nŏjwiyncyj werci sie kludzić take trefy? Fest potrzebujymy tryningu we gŏdaniu ofyn, do cudzych, po ślōnsku. Trefy, biny – wszyjsko to je sztyjc do ôswojyniŏ (Eli co inkszego robiōm Baraniŏk i Swaczyna do TV Sfera? Abo inksi? To je sroge wkludzaniy gŏdki tam, kaj ji niy bōło!).

Übung macht Meister, pra?

Fot. Tomek Szklarski, odkryjslaskie.org
Zaś tukej idzie znŏjś relacyjŏ a nagranie trefu.