– Halo?
– Thomas Persey?
– Ja, fto gŏdŏ?
– Peter Wessling to je wasz kamrat?
– Ja, ale fto gŏdŏ?
– Suchejcie mie, panie Persey. Dŏcie znać Peterowi, coby niy szoł dzisio do roboty. To je ważne! Niy dejcie mu zōnś do roboty!
– Ja, ino… fto żeście sōm?! Halo! Halo!
Thomas ôstoł z mobilniŏkiym w rynce, w krōtkich galŏtkach i laciach, w postrzodku swojij izby, w kierej leżały ino porozciepywane bety i moc żōłtego światła ze ulice. Było trzi sztwierci na szōsto. Sztyry minuty przōdzij zaszczyrkoł weker, a zarŏz potym…
Thomas wejrzoł na telefōn, czy mu sie aby to wszysko niy pozdało. Ale niy – stoło tam czŏrno na biołym: 05:43, połōnczynie, nōmer zastrzeżōny. „Niy ma jeszcze szōstej, katać byda terŏz zwōniōł do Petera?!”. Thomas ciepnōł mobilniŏk na deka i poszoł do ustympu.
***
Lecioł bez Central Park cestōm, kierej niy pōmiyniōł ôd piyrszych dni, jak ino przekludziōł sie na Manhattan. Dychoł ciynżko, loło sie ś niygo choby pod brauzōm, ale cis dalij, a David Bowie syczoł mu do uszōw, co je za niyskoro, coby być wdziyncznym, za niyskoro…
Lecioł jak kŏżdy dziyń. Pomału, jednego za drugim, rachowoł wszyskich wtorkowych biygŏczy, kamratōw ôd deptaniŏ, miastowych sportsmynōw a deszperatōw, kierzi wypisali wojna kŏżdymu kilogramowi swojigo rubego ciała. „Cześ” – „Cześ” – minył Sarah, młodo sztudyntka we bōntnych getrach, z kierej jedyn byzuch u kosmetyczki zrobiōłby gryfno frela. Przelecioł kole starki ze psami. Dycki jak jōm widzioł, medykowoł, fto gibcyj kojfnie: ôna ze starości, abo te bestyje z wykamaniŏ.
Kole Szekspira kiwnył gowōm Philowi, kiery prawie lecioł ze swojim nowym galanym. Phil to buzerant, z kierym witoł sie, ôd kiedy rŏz trefiyli sie we szynku, poznali i popiyli. „Jak chop z chopym, bez żŏdnych fizymatyntōw” – Thomas dycki przidowoł, jak ô tym kōmu ôsprawioł. Kōnsek dalij sztyry kobiyty cisły rajōm choby pancry najyżone krykami do nordic walking. Trzi lata lŏtaniŏ, a ône durś udŏwały, że go niy widzōm. „Hej!” wyskoczōł ôrŏz mały Chińczyk i mało wiela niy chyciōł krykōm po girach. Pancry przelazły i dały sie do pytlowaniŏ o chacharach we parku.
Bōł już kole Beethovena, jak ôboczył Doris, dziouchy, skuli kierej dycki wylatŏwoł do parku, jak inksze motywacyje przestŏwały fungować. Skuli Doris i jeji gryfnyj rzici, kiero tak wyzgernie kulała sie przi kŏżdym kroku. Doris na beztydziyń lŏtała „dziesiōntki”, a ôd świynta maratōny, tōż coby filować na te piykne tańcowanie pōłrzitkōw, musioł ino przilepić sie jij do pukla i ôstać ze trzi, sztyry metry ze zadku. A potym niy dostać hercszlagu z wykamaniŏ… Dzisio mioł cufal, leciała tam, kaj ôn, a niy bōł jeszcze fest zmachany.
Lecioł za niōm, aże prziszła ta maszketnŏ prōznoś we gowie, skuli kerej dŏwoł sie do lotaniŏ: ciało we szwōngu, Bowie we uszach, rzić ôd Doris… „Cześ Tom” – usłyszoł. – „Cześ Peter!” – ôdpedzioł gibko i dalij filowoł na dzioucha. Ôrŏz sztop! Stanoł sie i wejrzoł do zadku. Chcioł wołać za Peterym – psinco! Chop bōł już srogi kōnsek dalij, ze suchawkami na uszach. Niy usłyszołby wołaniŏ, a Thomas narobiōłby sie gańby. „Trudno darmo, chyca go niyskorzij”. Wejrzoł nazod za dziouchōm i – „Jasny pierōn!”. Przeleciała już tela, że ôdechciało mu sie za niōm gōnić.
Porozciōngoł sie trocha, pōmiyniōł muzyka na ańfachowe radio i pōmału pokuloł sie do dōm.
***
Szoł pośniŏdać do Subwaya, jak mu sie spōmniało. Zazwōniōł – jedyn sygnał, drugi… Na tretuarze kobiyta wadziła sie z taksiŏrzym. Jeji bajtlowi mierzło sie festelnie, rachowoł kōłka na maminyj kiecce. Baba skŏkała do taksiorza i nazod, tōż synek durś musioł napoczynać ôd nowa. Żŏdyn niy ôdybroł, Tōm wlŏz rajn.
***
Wylŏz z metra na Water St. Na mobilniŏku stoło jedne niyôdebrane połōnczynie – „Toć, Peter! Prawie jak żech bōł na dole”- pomyśloł. Przelecioł bez ańfart, prziwitoł sie z wachtyrzym, ôdbiōł karta. Chcioł zwōnić zarŏz we windzie, ale trefił tam Maggie. „Dostołżeś już wszyske papiōry? Wiysz, co muszymy to zawrzić dzisio na jedna? Stary nŏs zatrzaśnie, jak…” – przi jeji beblaniu ani niy wyciōngoł mobilniŏka.
***
Jak yntlich zazwoniōł, bōło już trzi sztwierci na dziewiōnto.
– Nō cześ! – Usłyszoł Petera.
– Chopie, do ciebie sie niy idzie dozwōnić! Jeześ już w robocie?
– Toć, niby kaj mōm być?
– No ja, ale suchej…
– Po jakimu mie tak ścigŏsz ôd rana?
– Suchej, miołech ci pedzieć… Rano zwōnił do mie jedyn chop, ani niy wiym fto… Kŏzoł dać ci pedzieć, cobyś niy szoł dzisio do biōra.
– Po jakimu miołech niy iś?
– A bo jŏ to wia? Zazwōnioł…
– Fto?
– Nō niy wia.
– Gupoty! …
Ôrŏz cosik prasło we suchawce.
– Halo, Peter? Peter?! – Tom słyszoł larmo, srogie rōmplowanie. Ftoś kogoś wołoł, Peter cosik ryczoł, nale daleko – mobilniŏk musioł mu ślecieć na zol. Na ôstatek usłyszoł kamrata padać:
– Tom, niy moga terŏz gŏdać. Cosik sam sie napochało… ruły prasły, abo bōmba. Zwōnia do mojij Emmy. Pogŏdōmy niyskorzij.
– Ale wszysko ok? Nic ci niy ma?
– Ja, ok. Chow sie!
– Ja, na razie!
Dopiyro terŏz skap sie, że mało wiela niy wylecioł z izby. Pokiwoł gowōm, ôbrōcił sie ôd dźwiyrzy i przilŏz nazot do biōrka. „Nic mu niy bydzie – pomyśloł sie. – Chop robi we WTC. Niy ma takij bōmby, kiero by te turmy ôbuliła”. Siŏd sie, wejrzoł na mōnitōr. 08:49, jedynŏsty wrzesiyń 2001 roku. „Bierymy sie do roboty”.
Blog ôd Rafała Szymy 