Skuli „Interstellar” spōmniołech sie ô „Grawitacyji” i ô tym, po jakimu we Hollywood scenarzysty niy śmiōm zabić bohatera. OK, we filmie Nolana to za fest niy szteruje, chociŏż rŏdszyj bych widzioł Coopera umrzić, jak wrōcić nazŏd – zdrowygo, piyknygo, choby ôd ōumy z byzuchu, a niy z placu, kaj fizyka ustŏwŏ fungować.
To na „Grawitacyji” niy umiołech strzimać: tyj dziołsze wszysko sie udŏwało! A forsztelujcie sie tyn szumny, tragiczny kōniec, jakby Ryan Stone (Sandra Bullock) na ôstatku sie utopiła. Niy zabiłby jōm kosmos, niy sztopłyby felerne kosmoszify; poradziłaby przilecieć nazŏd, chociŏż żŏdyn jij niy porachowoł, jako to trza cylnōnć w ta atmosfera, coby sie niy spolić. Już by bōła nazŏd, na Ziymi. Ôdmykŏ dźwiyrze ôd lōndownika… a tam ciśnie na nia woda. I topi sie, umiyrŏ – niy kajś tam fōrt, inŏ u sia, bezmała w dōma. Piykne? Piykne!
Inŏ we Hollywod take filmy majōm sie kōńczyć dobrze i szlus.
Tak sie medykuja: Biblijŏ i gyszichta ôd Jezusa – tam ale poradzili pokŏzać, jak to mŏ wyglōndać. Mōg chop być prorokiym, krōlem, bogiym – a musioł umrzić. I sōm dōł zgoda na swoja śmierć, sōm sie ôbrŏł taki los, coby inksi żyli. Prawŏ tragedyjŏ!
Ino… doczkejcie! Katać ôn tam umrził?! Trzi dni leży, nale na ôstatku wracŏ do życiŏ! Ôrkestra grŏ szumny soundtrack. Płaczki i śmiōnie tych, co go trefili, światło, niebo i „THE END”. Przi tyj gyszichcie tyż bajstlowoł macher z Hollywood!
Blog ôd Rafała Szymy 