No to sztart! Leca z tym moim podcastym. Zplanety.si już funguje, a sam znŏjdziecie piyrszy ôdcinek. Do tych, kerzi rŏdszyj czytajōm jak suchajōm moigo fandzolyniŏ, chca dŏwać potumaczōne teksty sam na Oschlu.
Piyrszy śnich to je mōj fanowski przekłŏd jednygo rozdziału z „Gry ô trōn” J.R.R. Martina.
BRAN
Nŏjlepszŏ droga napoczynała sie we bożym gŏjiku. Bran spinoł sie tam na srogi wachtyrzski strōm, a potym skokoł z dachu na dach i przełaził ku zbrojownie – dycki po bosŏku, coby wachtyrze go niy usyszeli. Tako bliżoł sie ku ślepyj tajle Piyrszyj Turmy. Tyn zasadzity, kulaty festōng – nŏjstarszy kōnsek we zōmku – bōł srogszy, jak sie zdŏwało. Miyszkały tam ino szczury a pajōnki, nale po kamiynnych ścianach durś szło sie elegancko spinać. Szło przelyź prosto na wiyrch, kaj zicły se chimery i prōznymi ślypiami filowały we przestrzyń, a niyskorzij dalij na pōłnocnŏ strōna, jak sie uwiesiło na rynkach i przeciepywało ôd jednyj chimery ku drugij. Stamstōnd, jak sie fest sztrenknōnć, ôstowoł już hib na zbulōnŏ turma, kero prawie tam sie fest przegibowała. Potym jeszcze jake dziesiynć fusōw spinaniŏ po czŏrnych kamiyniach, a na sōmym wiyrchu czekały już wrōny, coby ôbŏczyć, eli niy przismyczył im jakigo futru.
Bran prawie przewieszoł sie z chimery na chimera, kej usyszoł jaki głosy. Tak go to udziwiło, iże mało wiela, a by puścił kamiynny grif. Nigdy żŏdnygo niy trefił we Piyrszyj Turmie.
-Niy ma żech tymu rada – posłyszoł piyrszy głos. Prawie pod nim leciały w raje ôkna, a głos cis z ôstatnigo – To ty żeś mioł robić za Namiestnika.
– Brōńcie mie bogowie! – usyszoł lyniwy, chopski głos – To niy ma dō mie. Za moc ôbowiōnzkōw.
– Niy śmiymy ufać Starkowi, kej dostanie takŏ władza. Bydymy mieć drugigo Jona Arryna. Ôch, po jakimu ôn doł na to zgoda?
Bran durś wisioł, suchoł i boł sie aby ruszyć. Mioł strach, co ôbŏczōm ôd niygo szłapy, jak bydzie sie przeciepowoł na nŏstymnŏ chimera.
– Bydź rada, co ôn tak zrobiōł – pedzioł chop. – Twōj chop mōg polyź ku kerymuś swoimu bratowi abo ku Littlefingerowi. Rŏdszyj już mōm honorowego wroga, jak jakigo ambitnygo.
– Miałach sie dospōmogać, coby mianowoł ciebie – pedziała kobiyta. – Robert na zicher by mie posuchoł, jakbych wiyncyj cisła. Bōłach zicher, co Stark niy dŏ zgody.
– Rada żywcym zeżre Neda Starka. Jakby mioł wiyncyj usōndku, to by ôstoł na Pōłnocy. Tam mŏ swōj plac.
Bran spokopił, że gŏdajōm ô jego fatrze. Chcioł usyszeć wiyncyj. Jeszcze inŏ pŏra fusōw… nale ôbŏczōm go, jak wychynie bez ôkno.
– Trza na niygo pozornie filować – pedziała kobiyta.
– Jŏ tam rŏdszyj filuja na ciebie – ôdpedzioł chop ze zecniōnym głosym. – Pōdź sam nazŏd.
– Starkōm dycki bōło egal to, co je louz na połednie ôd Przesmyku – pedziała kobiyta. – Dycki! Skuli tego wierza, co ôn sam w cosik szpilŏ. Inakszy by nigdy tymu niy przichwolył.
– Możnŏ mŏ to za swōj ôbowiōnzek do krōla. Możnŏ pragnie zapisać swoji miano ze srogich literōw we historycznych krōnikach, abo chce citnōnć ôd swoij baby… Ano jedne i drugi. Może mieć tysiōnc powodōw. Skuli mie ôn sie chce rŏz w życiu do porzōndku ôgrzŏć.
– Robert mu przaje choby bratowi. Niy widzisz sam niybezpieczyństwa? Już je za tela utropy ze Stannisym a Renlym, a Starka Robert na zicher bydzie suchoł. To je siostra ôd Lysy Arryn ta ôd niego baba. Dowiyrzosz przeca, że ôni sie prociw nōm smŏwiajōm? Dziwuja sie, co jeszcze ônyj sam niy ma.
Bran kuknoł na dōł. Pod ôknym leciała wōnskŏ pōłka, szyrokŏ inŏ na pŏra calōw. Sprōbowoł na nia ślyź. Niy siyngnōł. Za daleko.
– Bez wzglyndu na to, co ta Arrynowŏ kobiyta wiy abo se forszteluje, niy mŏ żŏdnych dowodōw. – pedzioł chop. Ucich na momynt. – A możnŏ mŏ?
– Toć że niy! – ôdpedziała kobiyta – Myślisz, że to jōm sztopnie? To je matka, i na zicher bydzie fertich, coby zrobić do bajtla to, co jŏ do moigo synka.
Chop sie ôśmioł. Bōł to ale śmiych z gorzkościōm.
– Matki – pedzioł. Te słowo smakowało w jego gymbie choby ubliżynie. – Niykedy zdŏ mi sie, co jak urodzicie bajtla, to sie wōm cosik matlŏ we gowach. Wszyske żeście sōm szalōne.
Bran badoł wzrokiym na pōłka. Mōg sprōbować ślyź. Pōłka bōła za wōnskŏ, coby na nia hibnōnć, ale jakby przi ślatywaniu chycił sie rantu, a potym sie szterknoł… ino wtynczos na zicher by go usyszeli i prziszli ku ôknie. Z tego, co usyszoł, niy spokopił wszyskigo, ale bōł pewny, co ta gŏdka niy bōła pedziano do niygo.
– Jeześ tak samo ślepy i uwziynty jak Robert – pedziała kobiyta.
– Jak chcesz bez to pedzieć, że patrza choby ôn, to ci przichwola. – ôdpedzioł chop. – Widza chopa, kery gibcyj by umar, jak wyzdradził Krōla.
– Przepōmniołżeś, że jednego już wyzdradził? – pedziała kobiyta. – Padōm ci, widziałach to dobrze we śniku. Wilk, srogi choby kōń, kery żre zdechlina gnijōncego lelynia. Jako sie myślisz, co to znŏczy?– To znŏczy, co mŏsz mynij wierzić we śniki. – ôdpedzioł. Na zicher miała żeś śnik ze wilkiym, a niy ze lwym? Dej se pedzieć, Stark je lojalny.
– Ô, jŏ tymu ani niy przecza. Ale co to bydzie, kej Robert pōminie, a na trōnie siednie sie Joff? Im gibcyj to przidzie, tym bydymy bezpiyczniejsi. Kożdy dziyń mōj chop robi sie wiyncyj niyspokojny. A bydzie jeszcze gorzij, jak Stark śnim ôstōnie. Ôn durś przaje tyj jego mamlatyj siostrze, dŏwnŏ umartyj, szesnoście lŏt staryj dziywie. Ani sie niy ôbejrza, jak ôstawi mie do jakijś nowyj Lyanny.
– Bran ôrŏz sie wylynkoł. Chcioł wrōcić nazŏd tam, skōnd prziszeł, znojś braci. Ino co im powiy? Uzdoł sie, co podkradnie sie bliżyj i ôbŏczy, fto tam gŏdŏ.
Chop se dychnōł.
– Lepij byś mynij myślała ô prziszłości, a wiyncyj ô uciechach chwili.
– Przestōń! – pedziała kobiyta. Bran dobrze usyszoł praśniyńcie ciała ô ciało, a potym chopowy śmiych.
Bran sztreknōł sie, zicnył sie na chimerze i wlŏz na dach. To niy bōło ciynżki. Przeczołgoł sie do nŏstympnyj chimery blank wele ôkna, z kerego syszoł klangi.
– Mōm już za tela tego fandolyniŏ, siostro. – pedzioł chop. Bydź cicho i pōdź sam.
Bran siednoł sie na chimerze, chycił jōm fest nogami i zwiesiōł sie gowōm na dōł. Wysztrekowoł gowa ku ôknie. Świat, kery widzioł, stoł na ôpy. Plac na spodku dziwnie pływoł, kamiynie bōły durś mokre ôd roztopiōnego śniyga.
Wejrzoł rajn.
W izbie marodowało sie ze sobōm dwoje ludzi. Prziszeł ku tymu, co chop i kobiyta sie kuskujōm. Dziwoł sie ze szyroko ôtwartymi ślypiami, wylynkany, ze spresowanym chyrtōniym. Chop trzimoł rynka miyndzy jeji nogami i na zicher jōm krziwdził, bo kobiyta napoczła chraplawŏ jynczeć.
– Przestōń – prosiła. – Przestōń, przestōń. Och, prosza, niy… – Gŏdała to ale cichućko i niy ôdsztuchła go. Wraziła rynce we złote welach ôd chopa i pociōngła ôd niygo faca do swoigu brustu.
Terŏzki Bran ôbŏczył jeji gymba. Ôczy miała zawarte, dziubek ôdymkniynty. Kiwała gowōm z boku na bok i trzynsła złotymi wosami. Zarŏzki jōm poznoł – Krōlowa.
Musioł dać jaki klang, bo ôrŏz kobiyta ôtwarła ôczy i jōm sztopło. Dziwała sie na niygo. Rykła przerŏźliwie.
Potym wszysko stało sie w jednym momyncie. Kobiyta nŏgle ôdsztuchła chopa i pokŏzała rynkōm, durś z rykiym.
Bran chcioł sie sztreknōnć i przibliżył tōłōw ku chimerze, ale zrobiōł to za gibko. Rynkami inŏ tyknoł gładki kamiynie, a nogi za wczas puściły chimera. Ślatywoł. Ôknŏ migło wele niygo, a ônymu zacwyrtało sie w gowie. Gibko wyciōngnoł ramie i chycił sie rantu ôd kamiynnej pōłki. Rynka sie sklyjzła, ale chycił sie drugōm. Wisioł zaroz przi ścianie i ciynżko dychoł.
We ôknie nad nim pokozały sie dwie gowy. Krōlowa. Dopiyro terŏz Bran poznoł jeji kamrata. Byli tak na siebie podani, choby ôdbicia we zdrzadle.
– Widzioł nŏs – pedziała ôstro kobiyta.
– Toć – ôdpedzioł chop.
Rynka Brana napoczła sie szibować po kamiyniu. Chycił pōłka drugōm rynkōm. Darymnie cis pazury do kamiynia. Chop wyciōngnōł rynka.
– Chyć sie mie, podwiela niy ślecisz. – pedzioł.
Bran chycił sie za rynka ze wszyskich sił. Chop dźwignōł go na pōłka.
– Co ty robisz? – spytała znerwowanŏ kobiyta.
Chop niy doł na nia pozōr. Bōł fest silny. Postawił Brana na kamiynnym fynsterbrecie.
– Synek, jak żeś je stary?
– Siedym lŏt – ôdpedzioł Bran i dychnoł z folgōm.
Chop mioł na rynce głymboki zadrŏpania po Branowych pazurach. Karlus puścił rynka.
Chop wejrzoł na kobiyta.
– Czego sie niy robi skuli miłowaniŏ – pedzioł, skrziwił gymba i pocis Brana.
Bran pofurgoł z przerŏźliwym rykiym. Niy mioł sie już czego chycić. Przed sobōm mioł cołki plac.
Kajś daleko wył wilk. Wrōny kełtowały sie nad turmōm. Czekały durś na ziŏrka.
Przekłŏdoł: Rafał Szyma
Blog ôd Rafała Szymy 