Sólstafir – Brzyg (Fjara)

Zajś żech sie doł do przekłŏdaniŏ śpiywki, kerŏ mie chyciła i durś trzimie. Terŏzki bōł śniōm ekstra szpas, bo ôrginał je po islandzku. Beztōż nojwiyncyj żech kukoł na tekst po ynglicku, a ku tymu na google translatōr (atōli ôn, jak prawie nie fuloł – Pochowany bezpośrednie trafienia w ziemi, takich jak firmy tajemnic – to prōbowoł mie sprzezywać).

Trocha żech zajś przi tymu nacyganił. Nŏjwiyncyj rozchodziło mi sie ô to, coby szło to śpiywać. Ku tymu ynglicki tekst kajnikaj wyglōndŏ na beblanie – trza go bōło aby trocha poskłŏdać do kupy. Ciekawe, jak to tak po prŏwdzie śnim je – możno to je taki nordycki Orła cień?

OK, puszczōmy śpiywka i jadymy:

Brzyg

Dalij już nikaj niy zōńda,
Już nigdy taki niy byda.
Ôszydnŏ cesta wołŏ mie,
Ôd życiŏ żech dziś uciyk zajś.

Jak wygrōm, aby tyn jedyn rŏz,
to durś bydzie ôstatek.
Nic, wierza, niy pōdzie dobrze,
Dō mie to je ôstatek.

Dziyń i noc serce bez pokoju,
Prōzny uśmiych, połōmanŏ wola.
Dalij ciś, serce plōmpie płaczki
Dziyń i noc jŏ ida sōm.

Kostyry gnijōm we ziymi:
tajymnice ôd ciebie.
Dugo żeś je trzimała schrōniōne,
nale cichoś je lekszŏ jak krew.

Kōnski słōw: śplitry z twoij gymby,
Ôd bolōnczkōw głymbiyj tnōm.
Niy wrōcisz złōmanej ôbiecki,
Cygaństwo to ślangi bajs.

A że na Islandyji majōm pŏra fajnych szkryfōw, wlepia jeszcze, jak to stoi po ichniymu:

Fjara

Þetta er það lengsta sem ég fer.
Aldrei aftur samur maður er.
Ljöta leiðin heillar nú á ný,
daginn sem ég lífið aftur flý.

Ef ég vinn í þetta eina sinn,
er það samt dauði minn.
Trú min er að allt fari ej vel.
Þessu er lokið hja mér.

Dag sem nótt hjartað var órótt.
Þrotið þol lamað bros.
Áfram ríð, hjartað pumpar tárum.
Dag sem nótt ég geng nú einn.

Grafin bein grotna í jörðunni,
eins og leyndarmálin þín
sem þú hélst forðum burt frá mér.
En blóðið þyngr´en þögnin er.

Svikin orð, grót í kjafti þér,
rista dýpra en nokkur sár.
Brotin bönd aldrei verða söm.
Lygar eins og nöðrubit.

Nowy kōnsek na smak

No pisza, pisza. Sztarnōłżech to jeszcze w lipcu, a potym prziszło zlecynie, rŏbota, maratōny a Sajgōny. Ale zaś pisza i wierza chneda nowŏ ôsprŏwka bydzie fertich. Sam je kōnsek – tak na smak:

Tyn Alois to bōł piyrszy umrzik, jakigo żech widzioł w życiu. Jak już u nŏs zrobili Polska, a Francuzy pomału brali sie nazŏd, mōj ôficyr kŏzali mi zaś przikludzić ordynansa, kerego my niy widzieli bez dwa abo trzi tydnie. Pojechołżech direkt na Zŏłynże, do takij jednyj wdowy, co go wtedy ôwdy u sia trzimała. I ôboczyłech strzaskane ôkno, wyłōmane dżwiyrze, wysmyczōne na plac łachy… Wejrzołech tam a sam, ale żŏdnego niy bōło, prōzny ańfart, pozawiyrane ôkna. Tōż pomalutku wlozłech do siyni. Na zolu bōła tam tako ciaplyta, a w nij znać bōło ślad po krōmflekach, ôd antryju, aże ku placowi. Lŏzłech przi ścianie, coby sōm sie niy zmarasić – tak żech sie ôrŏz wszyskigo wylynkoł: tych wyłōmanych dżwiyrzy, tego cichego placu, a tej ciaplyty. – Pani Hermanko – bo tak ji gŏdali – sōmżeście sam? Chciołech sie spytać głośno, alech ino poradził zapiskać. Wlozłech do nij do chałpy i zarŏzech ich ôbŏczył leżeć. Ôn, istny Alois, ôbalił sie na postrzodku izby, wele potrzaskanych talyrzy. Ôna leżała na nim – z rynkōm ôd niygo choby ze zegōwkiym. Halała go poleku i ślimtała, a ku tymu cosik tam mu ôsprawiała do ucha. Ôn sie niy ruszoł. Ani niy dychoł. Pōł gowy mioł w tyj ciaplycie: trocha brōnotnyj, trocha czerwōnyj, gynstyj choby smoła.

Prince ôd Ciurloka

Robia za patrōna do nowyj SONŚ-iowyj ksiōnżki: „Ich książęcych wysokości”. Jerzy Ciurlok zbiyrŏ do kupy wszyskich ślōnskich princōw: Piastōw (ô kerych rade gŏdajōm polske ksiōnżki do szkolŏrzy), Przemyślidōw (za nimi trza by szukać u Czechōw), a biskupōw-princōw z Nysy i biere sie za uczynie Ślōnzŏkōw ich włŏsnyj gyszichty.

Idzie leko znŏjś ksiōnżka, co wytuplikuje, jako to Ślōnsk je zawdy polski, dycki czeski, abo sztyjc niymiecki. Rŏz za kedy trefi sie takŏ, kerŏ chce być ôbiektywnŏ i podziwać sie na tyn kraj z wiyrchu. A rzŏdko idzie dostać kōnsek ślōnskij gyszichty naszkryftany – a ku tymu dobrze naszkryftany – bez Ślōnzŏkōw. Tukej prawie Ciurlok takim kōnskiym kidnył. Na zicher werci sie na to kuknōnć.