To już dzisio!
Społech tela, co nic. Wstołech dugo przed rozwidniŏkiym. Poleciołech trocha polŏtać, coby jakoś zabić tyn czas. Fliger sztartowoł ô jednyj, cug przijeżdżoł na lotnisko wele jedynostyj, taksa na banhof miała u mie być ćwierć na jedynostŏ. Rajzefiber taki, że niy idzie strzimać. Wszysko naszykowane? Ja! Niczego niy brakuje? Toć! Papiōry, tasza… No dyć! Wszysko mōm. Terŏzki ino doczkać!
***
Jezech sam! Je nŏs sam moc! Pōmału puszczajōm nŏs rajn, tajlujōm na myńsze skupiny. Już widza niykerych łazić w kostiōmach. Zarŏzki byda kōnskiym tego wszyskigo. Moje nŏjsrogsze marzynie, tela lŏt nadzieje – już za mōmynt. Chyba żech je w niebie!
***
Jezu! Idzie do nŏs chop z wykŏzym. Jezu! Jezech dran! Jezu!
– Jason Hood? Wyście sōm Jason Hood?
– Ja, to je jŏ. Moga pokŏzać papiōry…
– Niy trza, panie Hood. Panie Hood, wasza rola.
– Ja, miołech robić za szturmowca.
– Widzicie, panie Hood, je taki jedyn problym. Wasz plac – my go musieli dać kōmu inkszymu. I niy ma go. Niy gorszcie sie, ale brakło do wŏs roboty.
– Ale jŏ…
– Niy starejcie sie, piniōndze za rajza dostaniecie nazŏd. Pōdźcie zy mnōm do biōra, tam wszysko załatwiymy.
– Ale…
– Jŏ wiym, jŏ wiym. Pōdźcie zy mnōm.