Strefa gŏdki – projekt wystawy

Dzisio prziszoł tyn dziyń, w kierym na oschl pokozuje sie post napisany blank po polsku. Bulōm sie fōndamynty świata…

A rozchodzi sie ô to, co prawie żech przegroł kōnkurs na najciekawszą akcję  artystyczną „Do sztuki, gotowi, start!” w katowickim BWA. Sztartłech tam z projektym, kiery tykoł sie naszyj gŏdki i wierza szło by z tego zrobić co we wercie. Tōż wciepuja go sam – u mie na kōmpie na zicher żŏdyn go niy ôbŏczy. Jakby prawie, zŏcny czytŏczu, to wiysz… oschlblog afa gmail.com i jadymy z tym koksym!

Strefa godki

Projekt wystawy
Autor: Rafał Szyma

Oto wszechświat po śląsku.

Media. Prasa. Reklama. Sztuka użytkowa. Tekst. Obraz. Dźwięk. Film. Komunikaty. Rozmowy. Po śląsku.

Nieistniejąca poza ścianami ekspozycji, monojęzyczna przestrzeń, ze śląskim jako monojęzykiem.

Zamysł akcji

Projekt Strefa godki jest eksperymentem mającym na celu zbadanie możliwości komunikacyjnych mowy śląskiej, jej kulturowej i społecznej nośności.

Zamysłem akcji jest zasymulować przestrzeń z językiem śląskim jako dominującym, organizującym świat, media, komunikację.

Ślōnsko godka nie ma aspiracji totalnych – jej naturalnym środowiskiem jest i była koegzystencja z wielkimi, dominującymi językami państwowymi: polskim, czeskim, niegdyś niemieckim. Tym bardziej interesująco jawi się projekt stworzenia przestrzeni, w której mowa śląska zostanie przestawiona w roli takiegoż dominującego, występującego bez towarzystwa innych języka.

Jeśli to poprzez język postrzegamy, opisujemy i tworzymy świat, projekt Strefa godki pozwoli na stworzenie świata alternatywnego, zasymulowanie rzeczywistości ograniczonej ścianami przestrzeni wystawy.

Dodatkowym aspektem akcji jest element emancypujący i poniekąd nobilitujący mowę śląską i jej użytkowników.

Ekspozycja

Strefę godki będą tworzyć następujące realizacje:

Eli Rafały śpiōm na „Elektrycznych ôwcach”

Śpia na filmach.

Cołki Braveheart ôbejrzołech dopiyro za czwŏrtym razym: bez piyrsze trzi lecioł zawdy na Polsacie, ô dziewiōntyj wieczōr, z reklamami dugimi choby reklamy na Polsacie. Bōło dobrze, jak żech strzimowoł do piyrszego trefu Gibsōna z Marceau.

Na Avatara poszołech do IMAX. 3D furgało naôbkoło, wizualnŏ rewolucyjŏ dzioła sie na mojich ôczach… ale na finałowyj chaji nynołech choby mały dzidzik.

Przi piyrszyj tajli Hobbita ani niy żech niy wiedzioł, że sie kajś Gandalf straciōł. Przed lasym, pamiyntōm, jeszcze bōł, niyskorzij jŏ już nynoł, a na ôstatku, jak żech zaś bōł mōnter, normalnie deptoł z cwergami.

A kaj tam filmy, w kierych niy ma za fest akcyje? Młyn a krziż: bylimy ze ślubnōm. Piykny ôbroz, ale i srogi bōj: jŏ abo śnik. Aże sie na mie moja znerwowała, co bezma marnia piniōndze na bilety i co spać mōm w dōma, a niy we kinie.

Pisza ô tym wszyskim skuli Blade Runnera 2049. Trzi godziny filmu. Piōntek, po cołkim tydniu z mockōm roboty i ino troszyczkōm spaniŏ. Dziewiōntŏ wieczōr, aże do dwanostej…

Usłech? Katać!

Pierōnie, to je ale dobry film!

Katalōnijo

Fojermany we raji – ôroz policaje, co ich pierōm.
Norōd z dźwigniyntymi rynkami: frela, starzik, inksi – ôroz policaje, co ich pierōm.
Mode ludzie siedzōm na asfalcie – ôroz policaje, co ich pierōm.
I starka – policaje smyczōm jōm we trzech.
I te ludzie, kierym policaje zebierajōm urny do welowanio.

Dzisio Madryt straciōł Katalōnijo.