Ôbejrzołech Pentameron. Alech je tymu rŏd! Musiołbych poôsprawiać ô knifie na skuplowanie ducha dŏwnych ôsprŏwek z modernym kinym. Ô tym, jako cudnie sztimuje sowizdrzalskŏ fabuła z horrorowymi bestyjami. Jako durś fōngujōm prawe emocje zrodzōne z blank znokwiōnych gyszichtōw. Ô prawdopodobiyństwie, co niy ma potrzebne filmowyj prŏwdzie. Ô świyżym lufcie z Dekameronu, Ôsprŏwek kanterberyjskich abo Gargantui a Pantagruela, co przegōniŏ nasza smrodlawo polityczno poprawnoś. I ô piyknych ôbrŏzkach, malarskich kadrach, na kere niy poradziłech sie nadziwać. Naprŏwdy, Pentamerōnowi nŏleży sie skłŏdnŏ recenzyjŏ, abo lepij – akuratny esej.
Jŏ ich, wiadōmo, niy napisza.
Ale jak idzie dzisiŏ robić taki filmy, tōż możno i moje marzynie dostanie swoja szansa? Tak bych chcioł ôbŏczyć filmowygo Goffreda abo Jerusalem wyzwolonōm zrychtowanego wedle takigo sōmygo knifu! Kostiōmowy trocha horror, trocha fantasy, cosik z Greenewaya i cosik z del Toro, niyrealne, chocioż do uwierzyniŏ. Magiczny świat, wrŏz blank egzotyczny i taki swōj, aże to szteruje.
No ja, ino kaj by go mieli nakryncić? We Ojropie niy, bo to ô krucjacie, ô praniu Arabōw, tymat gorki i zakŏzany. We Stanach tyż niy – zrobiliby szumne, ale płōne dziadostwo. Daleki Wschōd je za daleki – kulturowŏ. Ani Bollywood – ôni za moc tańcujōm.
Trudno-darmo. Nikaj mi go chyba niy zrychtujōm. Chocioż… Matteo Garrone, suchocie mie? Niy szukŏcie aby idyji na nŏstympny film?
Blog ôd Rafała Szymy 