„Cienie spoza czasu”

H.P. Lovecraft kōntra mitologijŏ.

Mitologijŏ je na to, coby spokopić świat, ôswoić go, znojś w nim porzōndek. Ôdpadŏ na srogiy pytania, chociŏż ino bez zasucie, przegŏdaniy, a niy bez rychtyczne sznupaniy za prawdōm. Je choby pila na uspokojynie rozumu, co kukŏ na cudzy, wielgi świat, kerego czowiyk sie lynkŏ i w kerym po prŏwdzie je blank sōm. Skiż ônej idzie sie legnyć a usnyć na wieczōr.

Beztōż robiōm krziwda Lovecraftowi te, kere tuplikujōm ônego „mitologijŏ Cthulhu”, coby bōła jasnŏ choby grecki mity do szkolŏrzy. Abo tako mitologijŏ realizujōm we prozie. Mitologijŏ zabijŏ groza, to wylynkaniy – jake psinco je czowiyk do wszechświata – kerym futruje sie proza HPL.

„Cienie spoza czasu” to antologijŏ ôsprŏwek inszpirowanych prozōm Lovecrafta. Mōmy sam roztomajtych autorōw: ôd mynij znanych aże ku literackim basŏkōm: Gene Wolfe abo Grahamowi Mastertōnowi. Wszysjke teksty w ksiōnżce pokuplowołbych we trzi skupiny.

Piyrszŏ, kerej żech je nŏjwiyncyj rŏd, biere ôd majstra z Providence muster bajstlowaniŏ ôsprŏwki. Znŏjdziecie sam czowiyka, co poradzi zrobić wszyjsko, coby pochytać „prŏwda”… kero go zabijŏ. Abo czowiyka, kerego „prŏwda” wytargała ze życiŏ i kery nigdy niy trefi nazŏt.

Drugŏ wachuje, coby na ôstatek bliknyć ku czytŏczowi: „aaa, ô to sie rozchodziło”. Tukej bohaterowie niy idōm ku „prŏwdzie”, ino ku tymu, co czytŏcz znŏ ôd Lovecrafta, ku mitologije.

I trzeciŏ tajla: ańfachowe realizacyje mitoligije. Tukej drap wiadōmo, kero bestyjo autōr ku nōm przysmyczył – bo rŏz dwa słyszymy jeji miano. Na zicher muszōm sam być stare knigi, naprzōd sōm Necronōmicōn. Tukej sōm my w dōma – we mitologije, kerōm czytōcz przeważnie znŏ. Tekst to je szpil do fanōw HPL, prawŏ fanfiction, nale żŏdno groza.

Miołech strach, jak żech zaczynoł czytać, ale mi sie podarziło. Mitologijŏ Lovecrafta niy poradziła blank zabić grozy… i szpasu we „Cieniach…”. Jednygo i drugigo je sam zatela. Uff!