Na przileżytość barbōrki robiōłech za gościa w katowickij szkole pijarskij, kiero prawie miała swōj dzień śląski. Poôsprawiołech dzieckōm ô naszyj gŏdce: co, skōnd i po jakimu. Zrobiōłech kōnkurs na poznŏwanie, co to za tekst, i czytołech im kōnski ôd Marka Szołtyska (Tuwim), Grzegorza Kulika (Czerwōnŏ Kapucka, Godniŏ pieśń), Zbigniewa Kadłubka (Wanielijŏ wedle św Marka) i swoje.
1. Te dziecka blank niy znajōm ślōnskij gŏdki. Żŏdne niy poradziyło gŏdać, żŏdne niy prziznało sie, co znŏ chociŏż ze słuchaniŏ.
2. Te bajtle majōm szpas przi gŏdce, sōm jij ciekawe, je to do nich jako atrakcyjŏ. Ku tymu niy erbły jeszcze tak stereotypōw: gŏdka niy była do nich ani jakoś fest pośmiywnŏ, ani sorōńskŏ. Była ino… cudzŏ.
3. I pieruchy zy mnōm wygrały! Poradziyły prasnōńć takimi pytaniami, żech ani niy wiedzioł, co ôdpedzieć.
– Proszę pana, a jak jest po śląsku jednorożec?
– Proszę pana, a jak jest po śląsku tchórzofretka?
– Proszę pana, a jak jest po śląsku lama?
Jako to bydzie pō naszymu ‚jednorożec’?
Blog ôd Rafała Szymy 