We lutym bydzie fertich „We tajnyj sużbie ślonskij nacyje”, drugŏ ksiōnżka z przigodami kōmisŏrza Hanusika, naszkryftanŏ bez Marcina Melona.
Gyszichta napoczynŏ sie piyńć lot po Srogij Chaji, ô kerej szło poczytać na ôstatku piyrszyj tajle. Na Hanusikowym Ślōnsku je fest zamroczone i niyszpecjalnie idzie sie spodziywać, co to sie gibko pōmiyni. Sōm Hanusik leży ŏżarty kajś we ańfarcie na Nikiszowcu, a we Katowicach robi za wojewody O. Szkliwiec, srogi wrōg wszyskigo, co je ślōnske…
Marcin Melon zaś buduje swōj świat – podany na nasz, ale przeca inkszy. Jedne rożnice sōm skukane i trza za nimi trocha posznupać, inksze sie rŏz dwa chytŏ. Piyrszŏ z raje: we Hanusikowych Katowicach mało wiela kŏżdy gŏdŏ pō naszymu, chociŏż to je zakŏzane; w naszych niby idzie gŏdać, ale ciynżko to wysłyszeć na ulicy.
I terŏzki: autor biere, co my spamiyntali z piyrszego „Hanusika”, i to pōmiyniŏ. Ku tymu, trza pedzieć, wrażo wiyncyj ćmawych kōnskōw. Wyłazi mu z tego świat alternatywny do naszygo, rŏz taki blank podle naszygo, kej indzyj zaś zrychtowany choby na ôpy. Przi ukłŏdaniu tych puzzli w jedyn ôbrŏzek miołech richticzny szpas.
Na trefach Marcin ôbiecowoł, co drugŏ tajla bydzie wiyncyj politycznŏ. I richtik, „We tajnyj sużbie…” to je satyra – z humorym gorzkniyjszym jak we piyrszyj tajli i, jakech pedzioł, wiyncyj ćmawym. Zdŏ mi sie ale, co durś mŏ w sia to, za co sōm my radzi „Hanusikowi”: leke czytanie (jak fto już zwyknie do naszkryftanyj ślōnskij gŏdki), blikniyńcie ôkiym do czytŏczy, kyns śmiychu i przigody z placami, perzōnami a idyjami, kere dobrze znōmy.
Marcin Melon, „We tajnyj sużbie ślōnskij nacyje”. Kotōrz Mały 2015.
Oschl je patrōnym ôd tyj ksiōnżki.
Blog ôd Rafała Szymy 